Main Article Content
Hearsay evidence and the child witness
Abstract
In terms of section 3(1)(c) of the Law of Evidence Amendment Act 45 of 1988 the court has, since 3 October 1988, been given a wide discretion to admit hearsay evidence if it would be in the interests of justice to do so. How this discretion is to be applied has given rise to difficulty. The question to be addressed here is whether it would be in the interests of justice to admit the hearsay statements of a child who is a complainant in a criminal matter and who is subsequently unable to testify. The courts are very wary of admitting hearsay statements emanating from children, due to issues of competency and the cautionary rule, and for this reason certain countries have created specific legistative provisions to regulate the admissibility of children's hearsay statements. In Namibia, the Combating of Rape Act 8 of 2000 admits hearsay via the backdoor. It is submitted that not legislation, but a common sense approach is needed to determine whether hearsy statements from child victims should be admissible. The fact that evidence is hearsay is a factor which should go to weight and not the admissibility thereof.
Hoorse-getuienis en die kindergetuie
In terme van artikel 3(1)(c) van die Wysigingswet op die Bewysreg 45 van 1988 het die hof sedert 3 Oktober 1988 'n wye diskresie om hoorsegetuienis toe te laat indien dit in die belang van geregtigheid is. Die toepassing van die diskresie is problematies. Die vraag is of dit in die belang van geregtigheid is om die hoorse-verklaring van 'n kinderklaagster, wie nie kan getuig in 'n strafsaak nie, toe te laat. Die howe is lugtig om hierdie tipe verklarings toe te laat vanwee die kwessies rondom bevoegdheid en die versigtigheidsreel, en daarom het sekere lande spesifieke statutere voorsorgmaatreels ingestel wat die hoorse-verklarings van kinders reguleer. In Namibie word hoorse indirek toelaatbaar deur die Combating of Rape Act 8 of 2000. Die skrywers stel voor dat 'n “common sense” benadering gevolg moet word om te bepaal of die hoorseverklarings van kinderslagoffers toelaatbaar is. Die feit dat getuienis hoorse is, is 'n faktor wat tersaaklik is by die waarde-evaluering en nie die toelaatbaarheid daarvan nie.
(Journal for Juridical Science: 2002 27(2): 33-46)
Hoorse-getuienis en die kindergetuie
In terme van artikel 3(1)(c) van die Wysigingswet op die Bewysreg 45 van 1988 het die hof sedert 3 Oktober 1988 'n wye diskresie om hoorsegetuienis toe te laat indien dit in die belang van geregtigheid is. Die toepassing van die diskresie is problematies. Die vraag is of dit in die belang van geregtigheid is om die hoorse-verklaring van 'n kinderklaagster, wie nie kan getuig in 'n strafsaak nie, toe te laat. Die howe is lugtig om hierdie tipe verklarings toe te laat vanwee die kwessies rondom bevoegdheid en die versigtigheidsreel, en daarom het sekere lande spesifieke statutere voorsorgmaatreels ingestel wat die hoorse-verklarings van kinders reguleer. In Namibie word hoorse indirek toelaatbaar deur die Combating of Rape Act 8 of 2000. Die skrywers stel voor dat 'n “common sense” benadering gevolg moet word om te bepaal of die hoorseverklarings van kinderslagoffers toelaatbaar is. Die feit dat getuienis hoorse is, is 'n faktor wat tersaaklik is by die waarde-evaluering en nie die toelaatbaarheid daarvan nie.
(Journal for Juridical Science: 2002 27(2): 33-46)
